Jedna z osób tworzących nasz zespół – Magda Słodzinka – zimą 2005 roku pojechała do Afryki (prywatnie, za własne pieniądze) i miała okazję odwiedzić parafie, gdzie mieszkają dzieci objęte opieką przez polskich ofiarodawców...

Kiedy na początku 2000 roku otrzymałam pierwsze wykazy sierot i ich zdjęcia, byłam wstrząśnięta widokiem smutnych, niekiedy zapłakanych twarzyczek i przerażonych oczu tych dzieci. Bały się, bo sfotografowanie to w ich wierzeniach zabranie duszy – wspomina Magda Słodzinka. – W tym roku, gdy wyszliśmy przed zabudowania misji w Kinoni, rzucił się do nas tłum rozkrzyczanych i roześmianych dzieci. Każde z nich chciało zostać sfotografowane, każde miało nadzieję, że zdjęcie które im zrobimy trafi do ich polskich „rodziców”. Śmiały się do obiektywu, machały rękami, pozdrawiając swoich opiekunów tak, jak tylko mogły. To wielka zmiana. Już się nie boją aparatu fotograficznego, ani nas – białych ludzi. Przez pięć lat dzieci te otrzymywały listy z Polski i zdjęcia swoich opiekunów – ich „dusze”. Ten listowny kontakt, zainteresowanie ze strony „rodziców adopcyjnych” to jedno z „lekarstw”, które pomogło zaleczyć psychiczne rany z okresu wczesnego dzieciństwa.